Krótkie teksty, konkretne tematy. Idealne, gdy nie masz wiele czasu na czytanie.
Z kobietami w Polsce nie jest jeszcze tragicznie. Przynajmniej taki wniosek nasuwa się, gdy spojrzymy na wyniki ostatniego eurobarometru poświęconego stereotypom płciowym.
Dla tych, którzy nie wiedzą, o czym piszę, krótkie wyjaśnienie: Unia Europejska (która, jak wiadomo, powinna zostać zniszczona) co jakiś czas przeprowadza badania opinii publicznej na różne tematy. Nazywa to eurobarometrem. A jeden z najnowszych, z początku 2024 roku, został poświęcony postrzeganiu płci.
W świadomości społecznej ciągle pokutuje przekonanie, że połowa małżeństw kończy się rozwodem. To bzdura, która ma swoje źródło w błędnym odczytaniu prognoz analityków. Bo rzeczywiście w popularnym badaniu Barna Research Group można było znaleźć informacje o 50% rozwodów, ale dotyczyły one przewidywań na przyszłość, a nie twardych danych.
Gdybym powiedział, że kochający ojciec nie chciałby, żeby jego córka spotykała się — albo, co gorsza, związała się — z facetem, który na nią nie zasługuje, wszyscy by mi przyklasnęli, prawda? W końcu kto normalny oddałby córkę w ręce jakiegoś gnoja lub nieudacznika niepotrafiącego się nią zaopiekować?
Zakładam, że w tym przypadku wszyscy jesteśmy po jednej stronie — zarówno kobiety, jak i mężczyźni.
W takim razie pozwól, że zadam kolejne pytanie. Czy kochający ojciec nie powinien podobnie traktować swojego syna? Czy jednak w przypadku syna jakakolwiek kobieta będzie wystarczająco dobrą kandydatką na żonę?
Odnoszę wrażenie, że coraz więcej współczesnych ojców bardziej stara się być przyjaciółmi swoich dzieci, niż ojcami. Tendencja ta zazwyczaj przybiera na sile wraz z wiekiem potomstwa. Innymi słowy: im starsze dziecko, tym mniej ojca w ojcu.
Zapewne wiele osób zapytałyby teraz: co w tym złego, że ma się w rodzicu przyjaciela?
Pozwól, że wyjaśnię.
Jak współczesny mąż i ojciec może przewodzić swojej rodzinie, skoro nie potrafi powiedzieć, że jest jej głową? Jeśli nawet słowa o przywództwie nie przechodzą mu przez gardło, co z czynami?
O tym w artykule.
Ostatnio z ciekawości obejrzałem nagranie Sośnierza dyskutującego z losowymi przechodniami na temat tego, ile tak naprawdę jest płci.
Akurat tak się złożyło, że rozmawiał z samymi młodymi kobietami, z których 3 na 4 broniły różnych tożsamości płciowych argumentem w stylu “jeśli ktoś się tak czuje, powinniśmy z szacunku do niego to zaakceptować”.
Nie będę rozmontowywał tego stwierdzenia logicznie, bo — powiedzmy sobie szczerze — nie zniesie nawet wstępnej krytyki, a co dopiero pogłębionej.
Zwrócę jednak uwagę na coś innego.
Współczesny świat na różne sposoby okrada nas z męskości (zła dieta, siedząco-leżący tryb życia, wszechobecny mikroplastik, promocja zboczeń i feminizmu, etc.). Jednak istnieją złodzieje o wiele gorsi. Tacy, którzy podszywają się pod męskość, żeby sprowadzać ją na manowce.
Chodzi przede wszystkim o pornografię i gry komputerowe.
Jeżeli jesteś regularnym czytelnikiem bloga, odpowiedź cię nie zaskoczy, chociaż bynajmniej nie jest oczywista. Natomiast jeśli nie jesteś, przygotuj się na coś, czego prawdopodobnie jeszcze nigdy nie słyszałeś.
Homofile w telewizji śniadaniowej, transofile w paradokumentach, murzyni jako prowadzący reality show i główni bohaterowie reklam, nowomowa feministyczna na najwyższych urzędach państwowych oraz ministerstwo równości — tyle “dobra” już otrzymaliśmy w niecały miesiąc nowych socjalistyczno-lewicowych rządów. Przy czym celowo nie poruszam tematu nagminnego łamania prawa przez przedstawicieli najwyższych władz państwowych, bo lista “dobrodziejstw” byłaby o wiele dłuższa.
Zastanawiałeś się kiedykolwiek, czy myśli kłębiące się w twojej głowie są naprawdę twoje?
Spokojnie, nie bierzesz udziału w konkursie, więc nie musisz spieszyć się z odpowiedzią. To nawet niewskazane, bo prawda może ci umknąć. Dlatego lepiej usiądź wygodnie i poświęć chwilę na analizę, w jaki sposób funkcjonujesz.
A dokładniej: w jaki sposób funkcjonuje umysł — twój, mój i wszystkich ludzi na Ziemi.