Czy którykolwiek rodzic musi uczyć trzyletniego chłopca, aby mówił: „zrobię to sam”? Nie. Malec z własnej inicjatywy dąży do samodzielności.
W dorosłym życiu też obserwujemy, że mężczyźni i chłopcy wykazują znacznie wyższą tolerancję na niebezpieczeństwo. I jest to postawa dobra, właściwa, zdrowa, a także chrześcijańska. Bóg przecież nie stworzył chłopców po to, aby szukali bezpieczeństwa.
Wiem, że współczesne kościoły mogą sprawiać inne wrażenie, ale to dlatego, że kroczą błędną ścieżką.
„Bądźcie czujni, trwajcie mocni w wierze, postępujcie jak mężczyźni, bądźcie silni.” (1 Kor. 16:13)
Na pewno dobrze znasz to zdanie, bo używałem go już kilkukrotnie. Jednak dobrze byłoby wyjaśnić, raz a porządnie, co tak naprawdę apostoł Paweł zaleca — nie tylko mężczyznom, ale całemu Kościołowi — w tych prostych słowach.
Ostatnio z ciekawości obejrzałem nagranie Sośnierza dyskutującego z losowymi przechodniami na temat tego, ile tak naprawdę jest płci.
Akurat tak się złożyło, że rozmawiał z samymi młodymi kobietami, z których 3 na 4 broniły różnych tożsamości płciowych argumentem w stylu “jeśli ktoś się tak czuje, powinniśmy z szacunku do niego to zaakceptować”.
Nie będę rozmontowywał tego stwierdzenia logicznie, bo — powiedzmy sobie szczerze — nie zniesie nawet wstępnej krytyki, a co dopiero pogłębionej.
Zwrócę jednak uwagę na coś innego.
Żyjemy w świecie, w którym brakuje dobrych mężczyzn. Co gorsza, wakat po nich zajął zupełnie nowy gatunek — miły mężczyzna. Z pozoru podobny, więc niewprawne oko nie zauważy wielkiej różnicy, ale to nie oznacza, że jej nie ma.
W rzeczywistości przepaść między jednym a drugim jest tak ogromna, że zmieściłaby się w niej głupota lewicowych aktywistów 😉