Dzisiaj tekstu nie będzie, bo muszę na stronie trochę porządków zrobić po niedawnym napadzie wściekłych lewarów, którzy (jak to z lewakami bywa) potrafili się jedynie wznieść na taki szczyt intelektualny, żeby albo kopiować jeden i ten sam komentarz pod wieloma tekstami, albo pluć jadem.
Kibicujcie mi, żebym nie dostał wylewu od czytania ich wysrywów.
Pewnie będę w mniejszości (szczególnie w szeroko pojętych kręgach męskiego internetu), ale wolę kierować się prawdą, niż stawać po jednej ze stron wojny między maskulinistami i feministkami. Dlatego przyznam się już na początku, że wierzę w siłę kobiet.
Chociaż w tym przypadku chodzi nie tyle o wiarę, co o wiedzę. Wiem, że kobiety dysponują pewną siłą, ponieważ (tak samo jak mężczyźni) zostały stworzone na obraz Boga. Co za tym idzie, noszą w sobie moc, która może kształtować lub niszczyć.
Szczegóły w artykule.
Jak zareagowałbyś na twierdzenie, że ateizm nie wynika z czystej logiki czy przemyślanego wyboru, tylko jest efektem głębokiego żalu i nienawiści do własnego ojca? Właśnie taką teorię Paul C. Vitz zawarł w książce Faith of the Fatherless.
Związek ze starszą kobietą to temat bez dwóch zdań kontrowersyjny. I słusznie, bo powinien taki być.
Co prawda w ostatnich latach machina propagandowo-medialna robi wiele, aby “osłodzić” wizerunek tego typu relacji (wpisz w Google hasło “związek ze starszą kobietą”, a zobaczysz same artykuły pozytywnie nastawione do tego pomysłu), ale nawet dla propagandystów temat jest trudny do ugryzienia.
Dlaczego? Ponieważ normalny mężczyzna wzdryga się na samą myśl o takim związku.
Jeżeli jesteś uważny, na pewno nie umknął ci fakt, że w dzisiejszych czasach ludzi oswaja się z zachowaniami, które dawniej jednomyślnie potępiano. Nawet lenistwo coraz częściej podnosi się do rangi szlachetnej czynności, w wielu przypadkach lepszej od pracy.
Dlatego dzisiejszy tekst jest czymś w rodzaju manifestu przeciw lenistwu. Przyda się każdemu, komu z jakiegoś powodu “się nie chce”.
Jak współczesny mąż i ojciec może przewodzić swojej rodzinie, skoro nie potrafi powiedzieć, że jest jej głową? Jeśli nawet słowa o przywództwie nie przechodzą mu przez gardło, co z czynami?
O tym w artykule.
Wszyscy się zgodzimy, że chłopiec zachowuje się w inny sposób, niż dorosły mężczyzna. Jednak problem polega na tym, że w dzisiejszych czasach granica między jednym i drugim etapem męskiego życia ulega coraz większemu rozmyciu.
W efekcie na świecie pojawia się coraz więcej niby dorosłych mężczyzn, którzy w rzeczywistości nadal są chłopcami.
Jedną z najbardziej fundamentalnych zasad związku z perspektywy mężczyzny jest to, aby nie był emocjonalnie zależny od swojej dziewczyny/narzeczonej/żony. W przeciwnym razie jego podejście do relacji z kobietą nigdy nie będzie zdrowe, a co za tym idzie — normalne.
Wydaje się proste, prawda? A mimo to współczesne społeczeństwo często o tym zapomina.
Już samo wspomnienie, że żona nie powinna być twoją najlepszą przyjaciółką, budzi u wielu osób zdziwienie. Bo jak to tak? Kim w takim razie jest żona? Czy nie powinienem się nią przejmować?
Przeczytaj artykuł, a dowiesz się, co powinieneś zrobić.
Czy którykolwiek rodzic musi uczyć trzyletniego chłopca, aby mówił: „zrobię to sam”? Nie. Malec z własnej inicjatywy dąży do samodzielności.
W dorosłym życiu też obserwujemy, że mężczyźni i chłopcy wykazują znacznie wyższą tolerancję na niebezpieczeństwo. I jest to postawa dobra, właściwa, zdrowa, a także chrześcijańska. Bóg przecież nie stworzył chłopców po to, aby szukali bezpieczeństwa.
Wiem, że współczesne kościoły mogą sprawiać inne wrażenie, ale to dlatego, że kroczą błędną ścieżką.
„Bądźcie czujni, trwajcie mocni w wierze, postępujcie jak mężczyźni, bądźcie silni.” (1 Kor. 16:13)
Na pewno dobrze znasz to zdanie, bo używałem go już kilkukrotnie. Jednak dobrze byłoby wyjaśnić, raz a porządnie, co tak naprawdę apostoł Paweł zaleca — nie tylko mężczyznom, ale całemu Kościołowi — w tych prostych słowach.