Wszystkie artykuły blogowe
“Kobiety mówią jedno, myślą drugie” to ograny temat — wiem. Jednak czy z tego powodu staje się mniej ważny?
Wręcz przeciwnie.
W czasach postępującej feminizacji mężczyzn i maskulinizacji kobiet znajomość natury obu płci jest na wagę złota. Szczególnie w kontekście wchodzenia w relacje.
Wiedza z tego zakresu przyda się zwłaszcza mężczyznom, którzy chcieliby prędzej czy później założyć rodzinę z kobietą nadającą się do roli żony i matki.
Blisko 5 lat prowadzenia bloga pozwoliło mi się zmierzyć z wieloma punktami widzenia czytelników. Czy to poprzez liczne komentarze, które każdy może sprawdzić pod poszczególnymi artykułami, czy poprzez prywatne wiadomości wysłane bezpośrednio do mnie.
Jednak wśród wielu opinii jedna pojawia się regularnie i nagminnie. Teoria przewrażliwionych kobiet (i zniewieściałych mężczyzn) jakobym był bezlitosnym draniem, świnią, seksistą, mizoginem, etc. Litania epitetów, jak można się domyślić, jest dużo dłuższa, ale nie ma sensu przywoływać jej tutaj w całości.
Wszystko dlatego, że mam czelność postulować, aby mężczyźni byli mężczyznami. I nie boję się przy tym zwracać uwagi na zło — czy to kobiece, czy męskie.
Dlatego dzisiaj ugryziemy temat z innej strony, bowiem wyjaśnimy sobie, kiedy mężczyzna powinien przeprosić kobietę.
Jeżeli jesteś regularnym czytelnikiem bloga, odpowiedź cię nie zaskoczy, chociaż bynajmniej nie jest oczywista. Natomiast jeśli nie jesteś, przygotuj się na coś, czego prawdopodobnie jeszcze nigdy nie słyszałeś.
W przestrzeni relacji męsko-damskich istnieje wiele problemów. Nawet bardzo wiele problemów.
Jeśli jednak miałbym wskazać na jedne z najpoważniejszych, fundamentalnych przeszkód na drodze do dobrego życia (zarówno jednostkowego, jak i rodzinnego — czy szerzej — społecznego), byłyby nimi kobieca pycha i męskie tchórzostwo.
Dwa grzechy główne. Po jednym dla każdej płci.
Jak to jest, że dwoje ludzi może patrzeć na tę samą rzecz i widzieć coś zupełnie innego?
Konflikty światopoglądowe stają się coraz bardziej widoczne w naszej kulturze, szczególnie w kwestiach męskości, kobiecości, męskiej i żeńskiej tożsamości czy w relacjach między mężczyznami a kobietami. Obecne spory dotyczą już nie tylko natury małżeństwa, ale również tego, co to znaczy być mężczyzną lub kobietą.
W najbardziej szalonych odmętach społeczeństwa toczy się nawet dyskusja na temat zaimków, jakimi powinniśmy się posługiwać.
Problem narasta, więc warto byłoby się nim zająć.
Homofile w telewizji śniadaniowej, transofile w paradokumentach, murzyni jako prowadzący reality show i główni bohaterowie reklam, nowomowa feministyczna na najwyższych urzędach państwowych oraz ministerstwo równości — tyle “dobra” już otrzymaliśmy w niecały miesiąc nowych socjalistyczno-lewicowych rządów. Przy czym celowo nie poruszam tematu nagminnego łamania prawa przez przedstawicieli najwyższych władz państwowych, bo lista “dobrodziejstw” byłaby o wiele dłuższa.
Kto zna moje dotychczasowe teksty, ten wie, że ich główną ideą jest przeciwdziałanie postępującej kastracji mężczyzn. Zresztą ideę bloga widział każdy, kto chociaż raz go odwiedził.
Naprawiamy świat, odbudowując mężczyzn.
Misja ta była istotna już 5 lat temu, kiedy zaczynałem. Jednak jest jeszcze bardziej aktualna dzisiaj — w czasach, gdy męskość jest zwalczana we wszystkich jej przejawach.
Zastanawiałeś się kiedykolwiek, czy myśli kłębiące się w twojej głowie są naprawdę twoje?
Spokojnie, nie bierzesz udziału w konkursie, więc nie musisz spieszyć się z odpowiedzią. To nawet niewskazane, bo prawda może ci umknąć. Dlatego lepiej usiądź wygodnie i poświęć chwilę na analizę, w jaki sposób funkcjonujesz.
A dokładniej: w jaki sposób funkcjonuje umysł — twój, mój i wszystkich ludzi na Ziemi.
Jesteś naturalnym zwycięzcą, czy przegrywem? Pytam, bo większość osób z pewnością chciałaby zaliczać się do pierwszej kategorii. W końcu bycie naturalnym zwycięzcą musi mieć same zalety, prawda?
Otóż niekoniecznie.
Tak samo bycie przegrywem (wbrew pozorom) nie składa się z samych wad. Może bowiem dać ci przewagę życiową, jeśli tylko odpowiednio podejdziesz do swojej sytuacji. Wszystko sprowadza się do tytułowego pytania: jakie jest twoje nastawienie do życia? Heroiczne, czy jednak tchórzliwe?
Dzisiaj obalimy popularne feministyczne kłamstwo. Tak wiem, że nikt (przynajmniej nikt normalny) nie przejmuje się tymi wariatkami jakoś szczególnie, ale i tak warto pochylić się nad tematem. Dlaczego? Bo badania, które przygotowałem, są całkiem ciekawe i chciałbym je przytoczyć. A że przy okazji utrzemy nosa paru niestabilnym psychicznie osobnikom płci żeńskiej (bo kobietami trudno je nazwać)… to tylko dodatkowy plus 😉